سالهای زیادی است که می گذرد و هر سال 17 مرداد بهانه ی دلتنگی هایی است که بر جوهره خبرنگاران و روزنامه نگاران نقش می بندد؛ دلتنگی ها و رنج های که هیچگاه به اندازه همه خبرهای روزهای دیگر سال خبرساز نمی شود! روزی که غریبانه می گذرد و بی آنکه قانون سخت حرفه ی خبرنگاری حتی از راهروهای مجلس هم به صحن آن سرکی بکشد تنها در محافل کوچک، به عکس های یادگاری مسوولین و خبرنگاران خلاصه می شود!! و فراموشی دیگر تا سال های بعد تر... در این میان این خبرنگارانند که زودتر از آدمهای روی زمین پیرتر می شوند و فرسوده تر... در هر روی شاید نتوانم در این مجال فقط کمی قصه پر غصه حرفه خبرنگاری را بنگارم اما کمی می گویم برای دلم و دلت تا هم قلمانم نرم نرمک آرام شوند؛آرامتر از آنکه آبی از آب تکان بخورد و یا آنقدر آرام که خدای ناکرده به عکس های مسوول سیاسی شهر من برنخورد!! شاید هنوز یادمان نرفته باشد در طول این سالها، غربت شهدای رسانه ی بسیاری بر دوش کشیدیدم... شاید یادمان نرفته باشد که روزنامه نگاری بخاطر روزنامه، نان نخرید و فرزندانش خیره به دستانی شدند که پدرشان بجای نان، روزنامه داد!؟
شاید هنوز یادمان نرفته باشد میان سالهای خون و آتش و مقدس ترین روزهای این انقلاب، این تصاویر و خبرها و جان های صدها خبرنگار شهیدی بود که حماسه آن روزها را جان بخشید.. شاید یادمان نرفته باشد زیر باران و برف و سرمای سوزناک و گرمای عطشناک هزاران حادثه تلخ، این دستان خبرنگاران است که قلم می تراوند تا درد سیل زده و زلزله زده ای را میان خطوط رسانه ها نقش بندانند..
من سال های زیادی است که دیده ام همکار رسانه ای ام معوقات قسط های زندگی اش را میان لایه های روزنامه ها می پوشاند تا دلش خوش باشد به خبری که در روزنامه چاپ شده است... من سالهای زیادی است که شنیده ام روزنامه نگاری که دیگر روزنامه نفروخت با سکته دلش، تنها در خفقان دلتنگ هایش گوشه ای ایستاد قلبش..
من سالهای زیادی است که دیده ام خبرنگاری در امتداد یک ماموریت در میان آسمان پرواز کرد و تنها قلمش در صفحه جعبه سیاه لاشه های هواپیما، نقش سپید آفرید... من سالهای زیادی است که دیده ام خبرنگاری فقط رنج می برد اما هرگز رنجش، خبر نشد تا دل مخاطبانش شکسته نشود از غمش...
اما میان همه ی این دلتنگی ها میان همه ی این غم نامه ها دل ما خبرنگاران آنقدر کوچک است که وقتی پشت خط تلفنمان یا میان ایمیل های سرزده مان صدای نماینده مجلسی یا مسوول سیاسی شهرمان می پیچد بی هوا تمام دلتنگی هامان فراموش مان می شود و دل خوشی تمام وجودمان را می گیرد و لبخند تولد یک سال دیگر تا 17 مرداد سال بعد می رقصد...
من به همه این رنج ها عشق می ورزم زیرا معتقدم؛ ما برای آنکه ایران ایران شود رنج بسیار دیده ایم...